Ontmoet & Groet

Kennen jullie Chantal van Gastel al? Zo niet, ren dan gelijk even naar de boekwinkel (of surf even naar bol.com). 

Oké, zijn jullie er weer? Chantal is schrijfster van chicklits (voor de mannen: dat zijn geen doktersromannetjes). Een paar jaar geleden heb ik haar debuut Zwaar verliefd! gelezen en sindsdien ben ik fan.

En dan is er Chicklit.nl, een leuke site met recensies, artikelen en winacties, allemaal over chicklits en chickflicks (dat is de dvd-versie van een chicklit). Ieder jaar houdt Chicklit.nl de “Boek van het jaar-verkiezing”, waarbij standaard Sophie Kinsella (koningin der chicklits) de winnaar is. Dit jaar gebeurde echter het ondenkbare: Sophie Kinsella moest het afleggen tegen Geknipt voor jou van Chantal van Gastel. Een paar dagen voordat de uitslag bekend werd gemaakt, beloofde Chicklit.nl een meet & greet met de winnaar van de verkiezing te verloten, wanneer ze 1000 volgers op Twitter zouden hebben.

En dit is waar ik in het verhaal kom. Ik volgde Chicklit.nl al op Twitter en dacht: “Ach, waarom ook niet, ik doe even een RT”. Vervolgens heb ik persoonlijk nog een extra volger geregeld (weliswaar mijn zus, maar een volger is een volger toch?). Afgelopen vrijdag was het zover, de 1000 volgers waren bereikt. Chicklit.nl had echter nog een opdracht; om de meet & greet te winnen moest je een #FF voor @Chicklit_nl en @chantalvgastel doen. Wederom dacht ik: “Ach, waarom niet.” Wat is er op tegen om een van je favoriete schrijfsters te kunnen ontmoeten (zeker als je er zelf ook stiekem van droomt om een boek te schrijven)? En de kans dat ik zou winnen was toch minuscuul klein.

Toch bleef het de hele dag in mijn hoofd zitten. Ik had een soort raar gevoel. Het gevoel dat ik zou winnen. Maar dan hield ik mezelf gelijk weer voor dat het toch niet zou gebeuren. Waarom zou uitgerekend ík winnen?

Chicklit.nl had als voorwaarde gesteld dat de #FF voor 22.00 uur gestuurd moest worden. Iets in mij zij dat ik Twitter vanaf die tijd maar even in de gaten moest houden.

22.05 uur: niets.

22.30 uur: nog steeds niets.

23:00 uur: de uitslag zal vandaag wel niet meer komen.

23.30 uur: toch nog even kijken voor de zekerheid. En daar stond het: @IlseBighelaar is de winnaar van de meet & greet. “Huh, ik? Staat er echt @IlseBighelaar? Geen andere Ilse? Geen andere Bighelaar? Nee, het staat er echt. Wow! … Wat moet ik dan aan?”

To be continued…

Ervaringsdeskundige

Precies één jaar geleden heb ik de proefstudeerdag van Advanced Business Creation bezocht. Dat was gelukkig de laatste van vele voorlichtingsactiviteiten. Ik was toen al op minstens 6 open dagen, 3 proefstudeerdagen en zelfs de “Nijmeegse Tweedaagse” (nee, niet de vierdaagse) geweest. Bovendien had ik al een verkeerd gekozen studie achter de rug. Je begrijpt dat ik opgelucht was toen ik er tijdens de proefstudeerdag van ABC achterkwam dat ik eindelijk de juiste studie had gevonden.

Afgelopen woensdag ben ik weer naar een proefstudeerdag geweest. Gelukkig niet voor mezelf, maar dit keer als student om mee te helpen. Ik herkende meteen de onwennige blikken van de Mogelijke Nieuwe Eerstejaars (MNE’s) bij binnenkomst. Ik heb daar immers ook zo vaak gestaan, in een grote hal vol met mensen waarvan je er niet één kent, niet wetend waar je heen moet, niet wetend wat er komen gaat. Gelukkig was ik dit keer degene met het naamkaartje (ILSE VAN DEN BIGHELAAR, STUDENT).

Natuurlijk lagen de post-its al klaar voor de MNE’s (Mogelijke Nieuwe Eerstejaars typen duurt me te lang). Want wat is nou een brainstormsessie bij ABC zonder post-its? (Zal ik eens een geheimpje verklappen? Die post-its zijn speciaal om nieuwe studenten binnen te halen. Als je er eenmaal studeert zijn post-its te duur en zul je het met gewoon ouderwets pen en papier moeten doen.) Ik werd spontaan gebombardeerd tot brainstormleider, wat inhield dat ik ongeveer honderd keer heb gezegd dat alles kon, niets te gek was en dat ze vooral alles moesten opschrijven. Toch zag ik ze denken: “Mooi niet. Ik ga mezelf hier niet gelijk al belachelijk maken.”

Vervolgens kregen de MNE’s nog een lesje co-creatie, waarbij in dertig minuten tijd alle mogelijk begrippen passeerden (denk aan productlevenscyclus, crowdfunding, co-design, crowdsourcing, open innovatie, e-participation en crowdsharing). Dat was eigenlijk nog best leerzaam, want stiekem was ik dit zelf allemaal al weer vergeten. Vervolgens mochten de MNE’s nog even lekker gaan brainstormen en tekenen.

Tot slot was er nog de lunch (en een gratis lunch is natuurlijk nooit weg als je student bent ;-). De MNE’s kregen nog te horen hoe ze zich konden inschrijven en dat ze dan een intake moesten doen (“HELP!”, kon je ze horen denken). Vervolgens mochten ze nog vragen stellen, dus toen heb ik twee angstig kijkende meisjes er maar even van proberen te overtuigen dat de intake lang niet zo eng is als het lijkt. Maar stiekem was ik toch blij dat ik dit niet allemaal nog een keer over hoef te doen. Meehelpen met de proefstudeerdag is een stuk leuker dan zelf proefstuderen. Daar kunnen geen gratis pen, kladblok of post-its tegen op.

Beauty & Brains

Een paar weken geleden ben ik bij Legally Blonde de musical geweest. Ik denk dat iedereen het verhaal wel kent, maar voor die genen die deze film gemist hebben in hun culturele opvoeding een kleine samenvatting: Elle Woods, student Modemanagement, is straalverliefd op haar vriendje Warner. Warner is een omhooggevallen pretty boy die zichzelf te goed vindt voor Elle wanneer hij rechten gaat studeren op Harvard. Elle is nu vastbesloten om te bewijzen dat een beauty ook brains kan hebben. Eind van het verhaal: Elle blijkt een topadvocate zijn (in roze mantelpakje met matching pumps) en is natuurlijk veel beter dan Warner.

Het was een super vrolijke musical met fantastische outfits (denk aan All Stars met roze glitters en roze mantelpakjes). Maar het heeft mij ook aan het denken gezet. Waarom worden echte meisje-meisjes altijd afgeschilderd als dom? Waarom wordt je als meisje-meisje niet meer serieus genomen als je toegeeft dat je Sex and The City je favoriete serie is en dat je Notting Hill al meer dan vijf keer hebt gezien?

Ik herken het wel. Mensen (in het bijzonder mannen) nemen je niet echt serieus meer wanneer je de Glamour leest. Ze kijken je raar aan wanneer je verteld dat je jaren lang klassiek ballet hebt gedaan. En wanneer je toegeeft dat je liever een chicklit van Sophie Kinsella leest dan -ik noem maar wat- De Ontdekking van de Hemel, kan je IQ nooit hoger zijn dan 90. Zelfs onze postbode kijkt veroordelend wanneer hij weer eens een pakketje van Esprit, H&M, Steps of Wehkamp komt bezorgen.

Het is gewoon niet eerlijk. Ik veroordeel toch ook niet gelijk mannen die nog steeds met Lego spelen (oké, dat doe ik wel, maar Lego staat in geen vergelijking met roze mantelpakjes). Wij vrouwen zullen dus het tegendeel moeten gaan bewijzen. Roze staat niet gelijk aan dom.

Tot over 15 jaar, wanneer ik de award voor zakenvrouw van het jaar in ontvangst neem, in roze mantelpakje met matchende pumps én roze aktetas!