...over vrouwen en autorijden. Tot mijn achttiende ging ik daar keihard tegenin. Zodra ik mijn rijbewijs had, zou ik wel even bewijzen dat het niet zo was. Ik zag mezelf bij wijze van spreken al kampioen achteruit inparkeren worden. Ik zou Schumacher wel even naar huis racen.
Dat was tot het moment dat ik mijn eerste rijles had. In één uurtje tijd heb ik toen gelijk ieder stoeprandje van Maastricht geraakt. Oepsie! Misschien was ik toch niet zo’n natuurtalent als ik had gehoopt. Misschien had ik niet zo hard moeten roepen dat ik mijn rijbewijs wel even binnen twee maanden ging halen.
Gelukkig heb ik inmiddels al negen maanden mijn rijbewijs (en nee, ik heb de examinator hiervoor niet hoeven omkopen). Dat ik mijn rijbewijs heb, betekent echter niet dat ik nu ook iets van auto’s snap. Een paar weken geleden hield mijn (lees: mijn moeders) auto er onderweg ineens mee op. Hij reed niet meer en op het dashboard brandde een vreemd lampje
“Welk lampje?”, vroeg de monteur aan de telefoon. Tsja, goede vraag. Ik had geen flauw idee.
“Hij heeft twee lusjes met een soort hartslag erboven,” was mijn briljante uitleg. En wederom bevestigde ik ongewild een vooroordeel over vrouwen en auto’s. (Ik heb het later gegoogled, het bleek het lampje “elektrische storing” te zijn)
Ik heb besloten in deze blog maar niet op mijn parkeerkunsten in te gaan, aangezien ik nog iets van mijn waardigheid wil behouden. Maar ik kan er één ding over zeggen: ook hierbij zijn de stoepranden niet veilig.
Dat was tot het moment dat ik mijn eerste rijles had. In één uurtje tijd heb ik toen gelijk ieder stoeprandje van Maastricht geraakt. Oepsie! Misschien was ik toch niet zo’n natuurtalent als ik had gehoopt. Misschien had ik niet zo hard moeten roepen dat ik mijn rijbewijs wel even binnen twee maanden ging halen.
Gelukkig heb ik inmiddels al negen maanden mijn rijbewijs (en nee, ik heb de examinator hiervoor niet hoeven omkopen). Dat ik mijn rijbewijs heb, betekent echter niet dat ik nu ook iets van auto’s snap. Een paar weken geleden hield mijn (lees: mijn moeders) auto er onderweg ineens mee op. Hij reed niet meer en op het dashboard brandde een vreemd lampje
“Welk lampje?”, vroeg de monteur aan de telefoon. Tsja, goede vraag. Ik had geen flauw idee.
“Hij heeft twee lusjes met een soort hartslag erboven,” was mijn briljante uitleg. En wederom bevestigde ik ongewild een vooroordeel over vrouwen en auto’s. (Ik heb het later gegoogled, het bleek het lampje “elektrische storing” te zijn)
Ik heb besloten in deze blog maar niet op mijn parkeerkunsten in te gaan, aangezien ik nog iets van mijn waardigheid wil behouden. Maar ik kan er één ding over zeggen: ook hierbij zijn de stoepranden niet veilig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten