Kan je je nog herinneren dat je een jaar of zes was en één keer per jaar in de zomervakantie naar de Efteling ging? Je was al een week lang hyper bij het vooruitzicht op het Sprookjesbos, de Droomvlucht en Pardoes. Onderweg naar de Efteling zat je springend op de achterbank en leek tien minuten file een halve dag te duren. Je zat al uren naar hetzelfde bandje van Kinderen voor Kinderen op je walkman te luisteren (waardoor je nu nog steeds alle teksten kunt dromen). Maar zodra je de torentjes van het Efteling Hotel in de verte zag, wist je dat het allemaal goed ging komen.
Misschien dat hier mijn fascinatie voor het Efteling Hotel vandaan komt. Het leek mij namelijk altijd fantastisch om hier een keer te slapen, maar ik kan eigenlijk niet goed uitleggen waarom. Hier moesten de prinsessen uit het Sprookjesbos wonen. Het kan gewoon niet anders dan dat het daarbinnen net een paleis is, met hemelbedden en prinsen op witte paarden.
Ieder jaar weer vroeg ik aan mijn ouders of wij alsjeblieft ook niet een keer in het Efteling Hotel konden slapen. Het antwoord was dan steevast: “Dat is alleen voor mensen die ver weg wonen. Wij kunnen daar niet blijven slapen, omdat we te dicht bij wonen.”.
“Jaja, smoesjes”, dacht ik dan. Ik vond de afstand Den Bosch – Kaatsheuvel ver genoeg om niet in één dag op en neer te hoeven rijden. Maar ja, met het zakgeld van 1 gulden per week kom je zelf niet ver, dus er zat niks anders op dan mijn ouders proberen te overtuigen van de noodzaak om een keer in het Efteling Hotel te blijven slapen. Zij gaven mij vervolgens op de terugweg gewoon een Happy Meal en ik was het Efteling Hotel al lang weer vergeten. Dit herhaalde zich gewoon ieder jaar en ieder jaar weer werd ik afgekocht met een bezoekje aan McDonalds.
Inmiddels gaan wij al lang niet meer in de zomervakantie naar de Efteling en het Efteling Hotel in mijn droom is inmiddels vervangen door het Plaza Hotel in New York. Maar een paar maanden geleden was ik met de auto onderweg naar Tilburg. Drie maal raden waar ik langs kwam. Toen ik het Efteling Hotel weer zag, kwam het gevoel van vroeger gelijk weer terug. Stiekem wil ik nog steeds heel graag een keer in de Doornroosje Suite logeren. Mijn zakgeld vormt tegenwoordig geen belemmering meer, maar toch doe ik het niet. Ik ben namelijk bang dat het in het echt enorm tegen zal vallen. Dus toen heb ik maar weer eens een Happy Meal besteld. Die is ook nog steeds magisch.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten