Laatst was ik met een aantal klasgenootjes uit eten. Hoe we er bij kwamen, weet ik niet meer, maar op een gegeven moment ging het gesprek over Gooische Vrouwen. We begonnen met vergelijken wie van ons het meest op Cheryl, Anouk, Willemijn, Claire of Roelien lijkt. Je weet wel, net als je voeger deed met Sex And The City (ik was altijd Charlotte). We kwamen al snel tot de conclusie dat klasgenootje A. een echte Anouk is. Klasgenootje L. leek het meest op Willemijn. En ik? Claire misschien? “Nee”, zei L.: “Ilse is een echte Bridget Jones.” Mijn reactie: “Wat? Ik Bridget Jones? Echt niet!”
Ik kreeg hierdoor wel spontaan zin om de film weer een keer te kijken (voor waarschijnlijk de 35e keer). Toen ik aan kijken was begreep ik toch wel wat L. bedoelde. Misschien dat ik toch meer een Bridget Jones ben dan ik dacht/hoopte.
Bewijsstuk A: Ook aan mij is het niet besteed om een fatsoenlijke vent te vinden. Nou ben ik ook weer niet zo wanhopig als Bridget, maar ik vrees dat dat met de jaren komt.
Bewijsstuk B: Ook ik ben het schrijvende type, dat bewijst deze blog maar weer.
Bewijsstuk C: Ik kan met evenveel overtuiging (en even vals) als Bridget Can’t live if living is whithout you zingen. Enkele mensen waren hier onlangs nog getuige van tijdens een Singstar feestje. Zij klagen nog steeds over een piepend geluid in hun oren.
Bewijsstuk D: Ook ik heb twee boyfriends, genaamd Ben & Jerry.
Bewijsstuk E: Ik voel mezelf ook uitermate zielig als ik All by myself van Jamie O’Neill hoor. Ongeveer zo dus:
Toch zijn er gelukkig ook wel een paar verschillen tussen mij en Bridget. Zo rook ik niet. Ik ben een stuk minder klunzig dan Bridget (hoewel dat niet zo moeilijk is, aangezien Bridget natuurlijk het toppunt van klunzigheid is). Ik vind Hugh Grant niet aantrekkelijk (behalve dan in Notting Hill). En ik ben absoluut niet het type dat in een doorkijkblouse naar haar werk zou gaan. Geen denken aan. Ook al lijkt het heel stijlvol als Carrie het draagt in SATC.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten