Poedersuikerhel

Poedersuiker in mijn haar. De hele keuken onder de gesmolten chocola. Bakblikken met cupcakes all over the place. Nee, dit is niet hoe ik normaal gesproken een eindpresentatie voor een project van school voorbereid.

Dit blok moesten wij als project voor school een ondernemingsplan schrijven voor onze eigen onderneming. Vriendin (en klasgenootje) A. en ik hoefden daar niet lang over na te denken: wij zouden wel even onze eigen (fictieve) cupcakewinkel gaan openen.

Zeven weken lang hebben we met veel plezier aan het plan gewerkt. Af en toe was het zo leuk dat we onszelf er even aan moesten herinneren dat het allemaal maar fictief was. Tenzij iemand nog ergens € 50.000 in een oude sok heeft liggen en die aan ons wil doneren voor een winkel. Niemand?

Het was echter niet alleen maar rozengeur en sprinkles. Zo is het opstellen van een financiële planning niet echt onze hobby. Ook waren er wel onderlinge frustraties. Zo werd A. af en toe gek van mijn perfectionistische trekjes ("Het is GOED zo, Iels. Laat het los!" "Ja, maar...." "Nee, geen ja maar." "Hmpff."). En ik werd af en toe kriebelig van het feit dat A. consequent eerst een spatie zet voordat ze een komma typt (Zo , dus. Wat best frustrerend is , voor een perfectionist).

Na zeven weken was het ondernemingsplan voor 'Wish upon a Cupcake' klaar en ingeleverd. We hoefden alleen de eindpresentatie nog maar even te rocken. En daar hoorden natuurlijk onze cupcakes bij. Zo kwam het dus dat ik dinsdagochtend enorm stond te stressen in een keuken die bedekt was met een witte waas van poedersuiker en gesmolten chocola.

Ik was al weken lang recepten aan het uitproberen om de perfecte topping te vinden. Ik keek zelfs voor tips naar youtube-filmpjes met titels als 'Koken met Karin' (Karin had zelfs een schort om met daarop de tekst Koken met Karin. Mega hip, NOT!). Maar het enige wat tijdens het bakken nog kon denken was: Hellup! Dadelijk mislukken ze helemaal. En wat als ze de cakejes niet lekker vinden en het belachelijk vinden dat wij hiervoor geld durven te vragen?

Uiteindelijk bleken de cupcakes toch wel goed gelukt (ik wil niet opscheppen over mijn eigen werk natuurlijk, maar zie de foto's. Aren't they pretty? ;-). Als een oud omaatje zo rustig ben ik naar school gereden. Een bumpersticker met 'Pas op! Cupcakes aan boord' had niet misstaan, zo voorzichtig ging ik over drempels.

Triple Chocolate, mjam!

De presentatie hebben we overleefd, ondanks een paar rotvragen van onze begeleider (voor het geval je meeleest: ik wil nooit meer iets horen over de marktgrootte en verkoopprognoses!). De cupcakes overleefden de presentatie niet (maar dan op een positieve manier). Ik kan alleen echt even geen bakblik, spuitzak of poedersuiker meer zien.