Champagne

Jaarlijstje - 2014

<Cliché-modus aan> Pfff... Als er ooit een jaar snel is gegaan en als er ooit veel in een jaar is gebeurd, was het voor mij dit jaar wel. Het is dat het net kerst is geweest, maar anders had ik nooit geloofd dat het al december is. Echt, jongens... Wat. Een. Jaar. <Cliché-modus uit>

Ik begon het jaar nogal raar (#liefdesverdrietsuckt) en ging vervolgens het gekkenhuis genaamd 'Afstuderen' in. Om daarna gelijk een grote-mensen-baan te krijgen en erachter te komen dat volwassen worden niet altijd even leuk is (ik wil niet mijn eigen verzekeringen betalen, whèèèh). Tussendoor ontmoette ik ook nog de leukste mensen en heb ik me dood gelachen. Tijd voor een jaarlijstje!

Dit was mijn 2014:

Aantal blogstukjes geschreven: 109

Aantal keer blij geweest dat ik Vriendin L. ontmoette tijdens mijn afstudeerstage: iedere dag (behalve de dag voor kerst, toen ze zo'n lieve mail stuurde dat ik spontaan moest huilen op kantoor).

Aantal boeken gelezen: 32

Aantal boeken dat ik wel kocht, maar nog niet gelezen heb: 18 (Ik leer het nooit. En ik ga nooit een appartement vinden waar al mijn boeken inpassen...)

Aantal keer de woningstichting vervloekt: ontelbaar

Stom! #5

Maar weer eens een lijstje met stomme dingen. Omdat klagen nou eenmaal mijn grote hobby is (naast slapen en chocolade eten dan).

Dat ik nu pas de boeken van The Hunger Games lees en niet jaren geleden al.  -  Dat er zo veel meer leuke boeken zijn dan ik tijd heb om te lezen.  -  Vrouwen die te veel Thierry Mugler Alien dragen.  -  Niet nog een nieuw seizoen van The Newsroom (I want need more!)  -  Een jaar later nog steeds twijfelen over een beslissing die je destijds hebt gemaakt.  -  Dat na drie wijntjes alles een goed idee lijkt.  -  Kerststress.

(bron)

Uitgelezen: Het lot van Callie & Kayden

Een paar weken geleden kon je opgeven voor het lootjes trekken van de Boekenadventskalender. Ik dacht: Ach waarom ook niet, ik doe mee! Dus afgelopen week speelde ik voor Secret Santa en stuurde een pakket naar 'mijn lootje'. Een paar dagen later werd hier een mysterieus pakketje bezorgd met daarin mijn cadeautje: Het lot van Callie & Kayden van Jessica Sorensen. Yay! Die wou ik echt heel graag hebben. Zo graag, dat ik er dezelfde avond nog in begon.

En bedankt! #2

Aangezien jullie mij altijd graag uitlachen (no offence) en mijn lieve familie en vrienden er nooit genoeg van krijgen om mij te beledigen, leek het me maar eens tijd voor een deel 2 van En bedankt! Dus bij deze. En voel je vrij om een klein beetje medelijden met mij te hebben mij lekker uit te lachen.

"Iels, kom snel! Er zit een kat hier binnen!"
"WAT?!"
"Ja, ik hoor een kat janken... Ownee, wacht, het was jouw gezang." - De altijd lieftallige Zusje D.

"Ik denk dat je nieuwe schoenen leuker vindt onder een spijkerbroek." - Codetaal van Vriendin L. voor: "Hoe kun je in hemelsnaam die laarsjes aantrekken onder dat rokje?!"

"Beter dat je je haar gewoon los draagt. Als je het zo opsteekt, is net alsof je bulten op je hoofd hebt." Een poging tot opbouwende kritiek van Zusje D.

"Zo'n drama is het nou ook weer niet hoor." Mijn moeder die probeert een compliment over mijn haar te maken.

"Dit ben jij." Schoenbroer T. terwijl hij dit plaatje naar mij appt.

"Sta ik er eindelijk goed op, kijk jij alsof je subsidie wil aanvragen." - Selfies maken met Vriendin L. Altijd gezellig.

Wederom: van je familie en vrienden moet je het hebben.

(Bron afbeelding)

Inspiratie

Soms is het een liedje op de radio
Of een zin in een boek

Maar meestal zijn het herinneringen
Van wat jij deed en zei

Daarom wil ik je bedanken
Inspiratie is jouw cadeau aan mij

Blessureleedvermaak

'Weet jij toevallig ook iets van hardloopblessures?'

'Nee, maar ik weet wel hoe je ze kunt voorkomen.'

'Hoe dan?'

'Gewoon NIET hardlopen.'

'Oh...'

Hardloopblessures. Ik word er momenteel nogal moe van. Figuurlijk dan. Niet letterlijk, aangezien ik wekenlang niet meer heb gerend wegens mank been*. Maar zoals ieder nadeel, heb ook deze zijn voordeel. Het blijkt namelijk uitstekend materiaal voor anderen om grappen over te maken - al dan niet ten koste van mij.

*Eerst pijnlijke knieën, nu een mank been, what's next... afstervende tenen?

(Bron afbeelding)

Uitgelezen: Schim en Schaduw (+Winactie!)

Toen Schim en Schaduw van Leigh Bardugo net uitkwam, dacht ik: mwah, dat boek sla ik even over. Maar vervolgens hoorde ik het ene lyrische verhaal na het andere over dit eerste deel uit De Grisha trilogie. En meeloper dat ik ben, kon ik het natuurlijk niet laten om het boek toch te lezen. Gelukkig was uitgeverij Blossom Books zo aardig om een exemplaar op te sturen. Trouwens, twee exemplaren zelfs. Ook eentje voor een winactie! Snel verder lezen dus...

NaNoLaatMaarZittenJoh

Kennen jullie dat verhaal van dat meisje dat in november 50.000 woorden wou schrijven? Dat daarnaast ook nog 5 (of 6) dagen in de week werkte? En dat ook nog eens een poging deed tot sociaal leven?

Het hele verhaal zal ik jullie besparen, maar het - niet zo verrassende - einde kan ik wel verklappen: het is mislukt. (Iets met een te hoge lat, prioriteiten en niet kunnen functioneren op slechts 4 uur slaap...)

Maar er is ook goed nieuws. Ik heb dan misschien mijn doel wel niet gehaald, maar ik heb wel ruim 30.000 woorden op papier gekregen. Daar moet nog wel een hoop aan geschaafd worden, maar ik vind het leuk - fictie schrijven. Dus misschien (MISSCHIEN!) dat ik hier ook wel eens een stukje fictie ga plaatsen. Daar moet ik echter wel eerst even moed voor verzamelen en momenteel ben ik eerst bezig met het inhalen van een maand gemiste slaap. Truste!

Ps. Ik ben trouwens wel heel benieuwd hoe NaNoWriMo bij jullie is verlopen. Wrijf gerust jouw 50.000-woorden-succes in mijn faalneus!

Bewijs dat ik niet helemaal gefaald heb...

Uitgelezen: Shopaholic naar de sterren

Het ene moment zat ik nog tegen mijn moeder te mopperen dat ik een groot probleem had. Ik mocht namelijk van mezelf geen boeken meer kopen (want hallo, 50 ongelezen boeken op de plank), maar de nieuwe Shopaholic was net uitgekomen. Ik herhaal: DE NIEUWE SHOPAHOLIC. Het was compleet tegen mijn natuur in om niet gelijk als een ware shopaholic naar de winkel te rennen en deel 7(!) uit deze serie te kopen. Maar ja, als Becky kon afkicken van het shoppen, moest ik het ook kunnen...

Het volgende moment deed ik echter vreugdedansjes door het hele huis. Niet omdat ik van mijn shopverslaving af was (eigenlijk leert Becky het ook nooit echt, toch?), maar omdat er een pakketje van The House Of Books werd bezorgd. En liet daar nou net Shopaholic naar de sterren van Sophie Kinsella inzitten!

Help, ik word tante

Op zich had het een hint kunnen zijn dat ze afgelopen zomer zijn getrouwd, maar toch kwam het nieuws voor mij als een complete verrassing. Ik grapte dan ook nog dat ze toch niet alweer gingen trouwen, toen Zus S. en Schoonbroer T. tegen mij zeiden dat ik even moest gaan zitten. Maar toch had ik de woorden niet zien aankomen. Nóg niet, in ieder geval.

"We krijgen een kindje. Ik ben zwanger."

Vervolgens was ik 's werelds slechtste zus, door in plaats van hen gelijk te feliciteren, compleet overdonderd van mijn stoel af te pleuren. Mijn zus zwanger. Ik tante. Baby. Oppassen. Huilbuien. Poepluiers. Help?

Schrijfmuziek

Omdat schrijven met muziek honderd keer fijner is dan zonder...

Ed Sheeran, voor al uw verliefde scènes.

Uitgelezen: Versjes van Lars

Dat hele NaNoWriMo gebeuren is leuk, maar als je dat probeert te combineren met een baan en een sociaal leven, loop je niet alleen na twee weken 7000 woorden achter op schema, maar je hebt ook nul komma nul tijd om te lezen. Dat is dan ook de reden dat ik al een eeuwigheid bezig ben in de nieuwste Shopaholic en amper blog. Maar gelukkig was daar Versjes van Lars van Lars van der Werf - het ideale boekje voor tussendoor.

Als jullie me missen

Ha, denk je nou echt dat iemand jouw gezwets hier mist als je een week niets plaatst? 

Ehh, ja, goed punt. Maar voor het onwaarschijnlijke geval dat iemand denkt 'Waarom blogt Ilse zo weinig?': ik ben te druk bezig met andere dingen schrijven. Even geen blogstukjes, maar iets wat hopelijk ooit op een boek gaat lijken. Ik doe namelijk mee met NaNoWriMo.

(Voor wie het niet kent, NaNoWriMo staat voor National Novel Writing Month. Het komt erop neer dat je in één maand 50.000 woorden schrijft, wat eigenlijk best wel gekkenwerk is, maar ik ben ook een gekkie, dus afijn, ik doe mee.)

Ik droom er al jaren van om een boek te schrijven. Tot twee keer toe begon ik ook echt aan een verhaal, maar bij beiden strandde ik rond de 20.000 woorden. Nu heb ik mezelf dus voorgenomen om voor het eind van november 50.000 woorden op papier te kliederen. Maar aangezien ik momenteel ook nog eens 6-daagse werkweken heb (gekkenwerk, ik zeg het je), houd ik niet heel vele tijd over om te bloggen. Of te slapen. Of te ademen. Maar dat boeit allemaal niet, want ik schrijf wel.

Tot ergens halverwege december!*

(Bron afbeelding)

*Waarschijnlijk heb ik op zijn minst tot 11 december nodig om bij te slapen.

Ik blijf nog even hoor

Stiekem ben ik soms best wel een beetje jaloers op Vriendin H. en Vriendin M., omdat zij het lef hadden om te emigreren. Om hun veilige bestaan op te geven voor een avontuur in Engeland en Zuid-Afrika. Voor iemand zoals ik, die momenteel een beetje zoekende is, spreekt dat echt tot de verbeelding. En als ze dan ook nog eens foto's van het strand van Kaapstad en al het belachelijk lekkere snoep in de Engelse supermarktschappen* gaan sturen, ga ik haast nog overwegen om ook te emigreren.

Ik wil het echter mijn moeder en mijn bankrekening niet aandoen**, dus heb ik maar een een lijstje gemaakt van dingen waarvoor ik in Nederland wil blijven wonen:

• Met stip op nummer 1: Benja Bruijning. (Wie dat ook alweer is? Hij!) (Op het feit dat hij al van Anna Drijver is, verzin ik nog wel een oplossing).
• Tony's Chocolonely met noga!!!!11!!
• Mijn lieve familie. Zelfs wanneer ze het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Al denk ik daar anders over wanneer ze 's ochtends tegen me praten, voordat ik koffie op heb.
• Den Bosch <3
• Mijn lieve vriendinnen (gelukkig zijn ze niet allemaal spontaan naar het buitenland gevlucht ;)
• De Hema (en nou niet zeggen dat die tegenwoordig ook in het buitenland zitten, want dat is toch niet hetzelfde).
• Al het snoep dat rond Sinterklaastijd in de winkels ligt.
• Groots met een Zachte G (nope, still not ashamed for it).
• En natuurlijk pindakaas, stroopwafels en poffertjes. 

(Bron afbeelding)

*Ze hebben daar dus Bros met mint! En Minion snoepjes! Moet. Hebben. Nu.

** Dat ik eigenlijk een enorm watje ben en met de trein naar Amsterdam al een hele onderneming vind, heeft er echt niets mee te maken.

Dress up

De dag dat ik besloot te gaan rennen

Het was een maandagavond. Ik had me de hele dag al crappy gevoeld, maar ik besefte me eigenlijk 's avonds pas goed waarom. Het begon al te schemeren, terwijl ik een rondje liep met de hond. Ik liep over het fietspad achter ons huis en ineens begon het me te dagen.

Het was de dag dat ik de foto's, die Aline van me heeft gemaakt, plaatste. Ook mijn Facebook profielfoto had ik aangepast. Ik kreeg veel likes en complimentjes, maar ook één andere reactie: 'Waarom heb je deze gekozen? Hierop ziet je kin er raar uit.' Ondanks dat de persoon in kwestie het helemaal niet onaardig bedoelde, trok ik het me aan. Ineens was ik weer dat verschrikkelijk onzekere meisje van de middelbare school. Het meisje dat zichzelf nooit goed genoeg vond en lelijk voelde naast haar vriendinnen.

Vervolgens baalde ik van mezelf. Waarom laat ik in hemelsnaam tientallen positieve reacties overschaduwen door één negatieve (die niet eens negatief bedoeld was)? Waarom kan ik nou niet gewoon een keer zeker zijn van mezelf? Waarom kan ik niet geloven dat mensen gelijk hebben, wanneer ze zeggen dat ik mooi ben?

Ineens realiseerde ik me dat er in al die jaren maar één persoon is geweest die ervoor zorgde dat ik mezelf mooi vond. Die mij liet geloven dat anderen mij leuk vinden. Die mij kon laten stralen. Maar laat dat nou net de persoon zijn die ik uit mijn leven heb gebannen. En hoewel ik weet dat het beter is zo, viel dat besef me zwaar. Terwijl ik daar zo liep en het donker zijn intrede deed, rolde er een traan over mijn wang.

En toen besloot ik te gaan rennen. Gewoon met de hond aan de lijn. Gewoon op mijn All Stars. Gewoon over het fietspad. Gewoon rennen. Gewoon even mijn hoofd leegmaken.

Nog nooit voelde rennen zo goed.

De volgende dag kocht ik mijn eerste paar hardloopschoenen. Niet omdat ik ergens voor wou wegrennen, maar om gewoon zo af en toe eens mijn hoofd leeg te kunnen maken. Zodat ik niet meer de kans krijg om me iets aan te trekken van slechts één enkele negatieve reactie.

Je kent me niet

Je kent me niet
Niet meer
En misschien heb je dat ook wel nooit
Gedaan

Uitgelezen: Panty

Panty is het debuut van de Bossche schrijfster Mijke Pol. Als (bijna-)Bosschenaar moest ik die natuurlijk lezen. Bovendien kon ik nogal moeilijk om Panty heen, aangezien heel Heinen ermee vol lag. Toen ik hem oppakte, triggerde de flaptekst (die eigenlijk maar heel simpel is) mij gelijk.

"Zes redactieleden, zes verschillende motieven om een klootzak van een hoofdredacteur te vermoorden. Maar wie durft?"

Dus even geen chicklit of young adult, maar een literaire thriller!

Omgekeerde heimwee

Gisteren heb ik eindelijk mijn koffer uitgepakt. Huh, maar je was toch al een week thuis? Ehh, ja. Dat klopt. Ik ben er dan ook niet echt trots op. Normaal gesproken ben ik het type dat op de dag van thuiskomst gelijk alles opruimt en loop ik me juist te ergeren aan Zusje 'ahh-joh-die-koffer-ligt-er-morgen-ook-nog-wel' D. Dit keer was het echter anders.

Natuurlijk had ik vorige week wel even mijn was uit mijn koffer gevist ('Kijk eens, mam, cadeautje!'), maar voor de rest lag alles nog lekker in mijn koffer op de grond te dweilen. Nu kan ik honderduizend excuses verzinnen (ik had het te druk... ik probeerde te testen hoe lang het zou duren voordat ik mijn benen erover brak... ik wou kijken of hij uiteindelijk op magische wijze zou verdwijnen...), maar de werkelijke reden is dat ik stiekem gewoon nog terug wou.

Iedere ochtend afgelopen week als de wekker om 7.00 uur ging, dacht ik terug aan hoe we daar pas een keer rond een uurtje of 10 gingen ontbijten. Of gewoon het ontbijt oversloegen en met ons brakke hoofd een keer rond lunchtijd in de eetzaal arriveerden.

Zodra ik de gordijnen open deed en zag dat het weer een verrot koude en grauwe rotdag zou worden, dacht ik terug aan alle dagen 30 graden en een stralend blauwe lucht.

En toen het Nationale Stel Ilse Teleur-week bleek te zijn (Ownee, je krijgt dit appartement wat we je hebben beloofd toch niet... Hé, deze torenhoge rekening had je niet verwacht, maar krijg je lekker toch...), dacht ik terug aan de dagen aan het zwembad, waar een wolkje voor de zon de grootst mogelijke tegenvaller was.

Ik heb mijn koffer dan nu misschien wel eindelijk opgeruimd, maar dat betekent niet dat ik niet nog steeds terug wil. Weet iemand wat het kost om al je spullen in een container naar Turkije te laten verschepen?

Uitgelezen: Ik wist het

Toen Ik wist het van Chantal van Gastel echt nét op tijd voor mijn vakantie bezorgd werd, deed ik een klein behoorlijk groot vreugdedansje. Sowieso heb ik al Chantals vorige boeken verslonden en na het voorproefje van Ik wist het in 21 Zomers had ik al zo'n sterk vermoeden dat ik dat met deze ook weer zou gaan doen. Dus hop, mee in mijn handbagage (mijn koffer zat al volgepropt met ongeveer 385 andere boeken) naar Turkije!

Als de inhoud ook maar half zo mooi is als de omslag, zitten we al goed!

Note to self

Teşekkürler Türkiye

I'm back, bitchez!  (En Lara ook, hoewel ik haar ook had kunnen ruilen voor 12 kamelen, maar die pasten helaas niet meer in mijn koffer.)

Ik heb overigens wel een hoop slecht nieuws:

• Ondanks onze enorme inzet (Opsporing Verzocht en alles) hebben we Tarkan helaas niet gevonden. Huilie huilie. Gelukkig waren er wel genoeg andere Turkse mannen, die bereid waren om ons te troosten, if you know what I mean ;)
• Ik ga toch maar geen uitgebreide dagelijkse diaries plaatsen, aangezien ik bang ben dat ik dan per dag alleen al 1000 woorden ga jubelen over hoe fantastisch het was. Want, geloof me, het was echt fantastisch. Echt.
• Verder valt die enorme lading met boekrecensies ook behoorlijk tegen, aangezien ik amper boeken heb gelezen. Al onze tijd ging op aan chillen op het strand, cocktails drinken, lachen met leuke mensen, fabulous wezen op een boot en het afwimpelen van alle hosselaars op de boulevard.
• En die shoplog gaat het ook niet helemaal worden, aangezien ik slecht één armbandje en een sleutelhanger heb gekocht. Maar als jullie het heel lief vragen, wil ik daar best nog wel een keer een foto van plaatsen.

Het is hier fantastisch

Tot over anderhalve week! Ik beloof dat ik dan terug ben met lekker veel stukjes, waaronder:

• Een verslag van onze zoektocht naar Tarkan.
• Uitgebreide dagelijkse diaries (Dag 1: Aan het strand gelegen, ijsjes gegeten en cocktails gedronken. Dag 2: Aan het strand gelegen, ijsjes gegeten en cocktails gedronken. Dag 3: Aan het strand gelegen, ijsjes gegeten en cocktails gedronken. Dag 4: ...)
• Heel veel recensies, aangezien mijn koffer tot aan de nok toe vol zit met boeken.
• En natuurlijk ook eetdagboeken (Dag 1: Friet en ijsjes. Dag 2: Friet en ijsjes. Dag 3: Friet en ijsjes. Dag 4: ...)
• Een shoplog van alle meuk die ik eigenlijk niet wou hebben, maar niet kon laten liggen omdat het daar zo lekker goedkoop is.

Ps. Hoi inbrekers! Slecht nieuws voor jullie: er wonen nog meer mensen in mijn huis en die mochten lekker niet mee op vakantie. Bovendien heb ik mijn laptop bij Joske in de mand gelegd en die bewaakt hem met zijn leven.

Pps. Who needs Photoshop als je ook gewoon good old Paint hebt?

Ik win altijd van mezelf

Oké, even snel dit pakketje versturen bij de Bruna. Ik ga vooral geen boeken kopen.
Ha, dat zullen we nog wel eens zien.
Nee, Ils, je moet sparen. Vooral niet naar die tafels met boeken kijken.
Ha, ik keek lekker toch.
Wat ben ik toch hopeloos.
Waarom mocht ik ook alweer geen boeken kopen? Wil. Ze. Allemaal.
Misschien omdat je nog 50 ongelezen boeken op de plank hebt staan.
Maar ik ga op vakantie, dan lees ik altijd heel veel boeken.
Je gaat maar een week hoor.
Ja maar, ja maar...
Nee.
Ja maar, dit is de nieuwe Rachel Gibson. En deze van Sophie Kinsella heb ik destijds van de bieb gelezen en nu ligt hij hier extra voordelig. Het is een schande als ik mijn Sophie Kinsella en Rachel Gibson collectie niet compleet heb.
Nee. Gewoon nee. Je hebt geen geld, weet je nog?
Ugh. Ik vind mezelf stom.
Stel je niet aan.
Hé, wacht, werd vandaag mijn salaris niet gestort?
OKÉ IK KOOP ZE ALLEBEI. WHOEHOE!

Geef toe, hier kun je toch niet zomaar langslopen?

Little miss zuurpruim

Zal ik eens iets leuks zeggen? Ik ga op vakantie! (Nee, niet naar New York. Dat is pas in maart.) (En ja, ik werk ook nog wel eens, tussen al het reizen door). Komende week lig ik met mijn luie kont op een Turks strand te zoeken naar Tarkan. We vliegen zondag, wat toevallig ook nog eens mijn verjaardag is. Een beter cadeautje voor mezelf kon ik niet bedenken.

Oh, ik kan echt niet wachten...

• Om 's ochtends vroeg compleet in de stress te schieten, omdat de trein naar Schiphol niet rijdt.
• Om gelijk door te moeten naar de douane, waardoor ik geen tijd meer heb om mijn vrienden bij Starbucks gedag te zeggen. (Geen Venti Latte met Vanille voor Ilse, huilie huilie).
• Om bij te moeten betalen voor mijn koffer, omdat ik er te veel boeken in heb gepropt. (E-readers zijn voor watjes.)
• Om precies naast die ene non-stop jankende baby in het vliegtuig te zitten. Vier. Uur. Lang.
• Om een paar uur te moeten rondhangen bij de receptie van het hotel, omdat de kamer nog niet klaar blijkt te zijn.
• Om 's ochtends rond 7 uur op te staan om een ligbedje bij het zwembad te kunnen bemachtigen.
• Om op de eerste dag - ondanks factor 50 - gelijk zo rood als een kreeft te worden. ('Maar je hebt toch donker haar, dan verbrand je toch niet?' Nou, nee.)
• Om 8 dagen lang friet te eten. Als avondeten, lunch én ontbijt.
• Om afkickverschijnselen te krijgen omdat de wifi toch niet zo goed blijkt te werken, als ze in de folder doen voorkomen.
• Om verplicht te worden om mee te gaan snorkelen. (IK HÁÁT VISSEN).
• Om op de terugweg nog meer bij te moeten betalen voor mijn koffer, omdat ik me niet in kon houden op de bazaar en het achterlaten van boeken absoluut geen optie is.

Och jongens, ik heb er echt zin in!

[/sarcasme-uit]

[/vakantie-modus-aan]

Uitgelezen: Zac & Mia

Ergens afgelopen voorjaar plaatste Chantal van Gastel een foto van Zac & Mia van A.J. Betts op Twitter samen met het bijschrift: "Voor liefhebbers van Een Weeffout In Onze Sterren. Deze gaan jullie ook prachtig vinden. Hierdoor ben ik vannacht pas om 1.25 uur gaan slapen! Moest uit!". Drie maal raden wat ik toen deed... Juist, Zac & Mia in mijn digitale winkelmandje pleuren.

Vervolgens heeft het eigenlijk nog best lang geduurd voordat ik erin begon (iets met nog 50 ongelezen boeken op de plank (nee, ik overdrijf niet (echt niet))). Maar toen ik eenmaal begon, had ik hem in no time uit. Chantal had wat dat betreft helemaal gelijk, maar of hij kan tippen aan The Fault In Our Stars?

Zo stoer ben ik nou ook weer niet hoor

Het was ergens rond eind vorig jaar dat ik besloot om meer dingen te gaan doen, die ik eigenlijk niet durfde. Ik, bange schijterd eerste klas, zou stoppen met mezelf aanstellen en gewoon eens even gaan leven. Als dit Twitter was, zou ik er #YOLO bijzetten. 

Het goede voornemen was er dus, maar eigenlijk was ik in negen maanden tijd niet veel verder gekomen dan mijn hart laten breken (AUW) en bloed doneren (IEH NAALDEN!). Tsja, tot zover mijn groots en meeslepend leven. Tijd om weer gewoon in een hoekje bang te gaan zitten wezen voor het grote onbekende.

Maar toen was daar ineens die ene dinsdag. Ik zat gewoon op kantoor te werken achter mijn computer. Op de achtergrond had ik 3FM aanstaan. Tralallalalala Taylor Swift liedje. Tralalallalala onbekende band liedje. Tralalalalala reclame. Tralalalalala hypotheekrentegeneuzel. Tralalalala verzekeringengeneuzel. Tralalalalala KLM werelddealwekengeneuzel. Tralalalalala.... HO. WACHT. KLM WERELDDEALWEKEN?!

Lost & found

Lost stars

Vorige week ging ik samen met mijn zussen naar Begin again in de bios. (Wat trouwens echt een super leuke film is. Dus als je hem nog niet gezien hebt, snel gaan nu het nog kan!) Maar dat is dus een muziekfilm. En voordat je nu denkt 'iew bah juk ik hááááát musicalliedjes': het is niet zo'n film. Het is echt een toffe film met geweldig mooie liedjes.

Met als gevolg dat ik het nummer Lost stars al de hele week op repeat heb staan. Zowel de uitvoering van Adam Levine als Keira Knightley. Heel veel liefde voor de tekst!

But don't you dare

Let our best memories bring you sorrow

Yesterday I saw a lion kiss a deer

Turn the page

Maybe we'll find a brand new ending

Where we're dancing in our tears

Uitgelezen: Sterrenhemel

Is er iets fijner dan compleet opgeslokt worden in een boek? Ja, oké, opgeslokt worden in de liefde. Maar opgeslokt worden in een boek over de liefde is een behoorlijk goede second best. Het was al even geleden dat ik zo op ben gegaan in een boek, maar jongens jongens jongens... Sterrenhemel van Colleen Hoover is zo'n pareltje hoor!

Blauw bloed

Vanmiddag was Manuscripta in Utrecht. Eigenlijk was ik niet van plan om te gaan, maar gelukkig haalden Audrey en Lilian mij over om toch te komen en mee te doen aan de mini schrijfworkshop van Lisette Jonkman. Er was alleen één dingetje: voor de workshop was een huiswerkopdracht (schrijf een anekdote over je kindertijd). Op zich geen probleem, behalve dan dat ik me die opdracht afgelopen nacht pas weer herinnerde, toen ik om half 1 thuis kwam na een avond werken in het restaurant. Ik geloof niet dat ik ooit eerder zo laat huiswerk heb zitten maken, dus leek het me zonde om het niet op mijn blog te pleuren. (Oké, dat is een bullshitreden. De echte reden is dat Lisette zei dat ze het goed geschreven vindt en ik daar stiekem best een beetje trots op ben.)

-------------------------

‘Hé, niet met pen op je hand tekenen. Dan trekt de inkt in je huid en wordt je bloed blauw.’ Ik hoor mijn moeder het nog zo zeggen. Ik was een jaar of acht en schrok hevig van deze mededeling.

Ik was nog te jong om te beseffen dat het hebben van blauw bloed ook een voordeel kon zijn (Hoi, prins Harry, wil je met me trouwen?).

Had mijn moeder gelijk? Trok inkt echt in je huid en verkleurde dat je bloed? Natuurlijk had mijn moeder gelijk. Moeders hebben altijd gelijk. Snel waste ik de inkt van mijn handen en hoopte dat het nog niet te laat was.

Nog maar 201 nachtjes slapen

Nee, niet tot mijn verjaardag. Die is namelijk al over 26 dagen. (Cadeaus sturen mag natuurlijk altijd. (Deze, deze, deze!)). Maar wat er dan wel is over 201 nachtjes slapen? Nou....

DAN GA IK EINDELIJK NAAR NEW YORK. EIN-DE-LIJK. NA AL DIE JAREN EROVER DROMEN EN ERVOOR SPAREN HEB IK NU DAN OOK ECHT EEN TICKET GEBOEKT. IK HEB ER ZOOOOOOOOOOO VEEL ZIN IN.

EN JA IK GA IN MIJN EENTJE. EN NEE DAT DURF IK EIGENLIJK NIET. MAAR IK DOE HET TOCH. EN HET WORDT BELACHELIJK GAAF. MET ALS GEVOLG DAT IK ALLEEN NOG MAAR IN CAPSLOCK KAN PRATEN EN EMPIRE STATE OF MIND OP STANDJE KNAL-DE-SPEAKERS-KAPOT HEB STAAN.

LET'S HEAR IT FOR NEW YORK, NEW YORK, NEEEEEEW YOOOOOOOOOOOORK!

P.s. Kom maar door met die tips! Waar moet ik slapen? Wat mag ik absoluut niet missen? Welk restaurant is top? Zonder welke reisgids mag ik niet op pad? En waar vind ik de mooiste plekjes?

Auw

Ik geloof het zelf ook nog niet helemaal

Een paar weken geleden heb ik mijn familie flink gechoqueerd. Niet door aan te kondigen dat ik ging emigreren naar de Zuidpool. Ik liet ook geen I love Ryan Gosling-tatoeage zetten. Ik kwam simpelweg thuis met een paar hardloopschoenen. De reacties:

Zus S.: 'Voel je je wel goed? Heb je koorts? Ben je duizelig?'
Zusje D.: 'Heb je die alleen gekocht om in de kast te zetten, zodat mensen denken dat je hardloopt?'
Ons pap: 'Wil je zó graag het huis uit, dat je hebt besloten om weg te rennen?'

Op zich snapte ik hun reactie wel. Ik ben immers jarenlang fervent hardloophater geweest. Iedereen die voor de lol ging rennen, heb ik voor gek verklaard. En het trauma dat ik heb overgehouden aan de Coopertest op de middelbare school... ugh, daar wil ik eigenlijk liever niet meer aan terugdenken.

Maar die hardloopschoenen, ondanks dat ze inderdaad verdomd goed in mijn kast staan (want: Nike Lunarglide 6 met roze! Zo pretty!), kocht ik ze ook echt om op te gaan hardlopen. De hardloophater in mij was namelijk gaan inzien hoe heerlijk het moet zijn om gewoon een rondje te kunnen redden en zo je hoofd leeg te maken. En aangezien hierboven af en toe nogal veel onophoudelijke gedachten in de rondte schieten, leek hardlopen me ineens heel aantrekkelijk.

KLABAMMM!

Hoorden jullie dat? Die harde klap?

Dat was mijn droom die zojuist in duigen viel.

Ja oké, ik overdrijf misschien een beetje. Mijn gevoel voor drama ben ik in ieder geval nog niet kwijt. Een illusie ben ik wel armer.

Vanochtend mocht ik namelijk een appartement van de woningstichting gaan bezichtigen. Eindelijk! Ik was zowaar eerste geworden voor een appartement dat echt top leek. Vlakbij de binnenstad, 56 vierkante meter, een extra slaapkamer die ik kon omtoveren tot inloopkast, een klein balkon. En ja, het is in een oud gebouw. En ja, het staat op de lijst om over anderhalf jaar gesloopt te worden, maar daardoor is de huur ook extra laag (lees: ik kon er wonen én vrolijk doorgaan met shoppen/broodjes carpaccio eten/wijntjes drinken in de stad).

Vanaf het moment dat ik op de site zag dat ik eerste was geworden, heb ik dan ook de woningstichting lopen stalken voor de uitnodiging voor de bezichtiging. Dat liet namelijk allemaal wat op zich wachten (hiep hoi bureaucratie). Al gaf mij dat wel mooi tijd om alvast naar de Ikea te gaan. En de Trendhopper. En de Pronto. En de rest van de meubelboulevard. Jep, Miss Ongeduld hier weet al precies welke meubels ze wil en haar Ikea-verlanglijstje is bijna even lang als hun catalogus dik is. Ik kon mezelf er wel nog net van weerhouden om alvast te beginnen met dozen inpakken. Dat zou ik dit weekend doen, als alles rond was.

Vanmorgen mocht ik dan eindelijk gaan bezichtigen. Vol goede moed deed ik de voordeur open. Ik was erop voorbereid dat het oud zou zijn. Ik hoopte alleen dat het wel een beetje schoon zou zijn en dat er misschien nog een vloer in zou liggen, zodat ik die niet voor slechts anderhalf jaar zou hoeven aanschaffen. En als de muren er een beetje fatsoenlijk uitzagen, zou dat ook fijn zijn.

Anyhow, ik deed de deur open. Het eerste wat ik zag waren de muren. Die vielen namelijk nogal op, omdat ze in plaats van wit een mengelmoes van oranje, afgebladderd behang en waterschade waren. De vloer viel vooral op door zijn afwezigheid. De keuken rook je vooral (ligt er hier ergens een lijk te rotten ofzo?!). En de badkamer, tsja die bleek enkel te bestaan uit een douche. MIDDEN IN DE KEUKEN. Ik weet dat ik een luxeprinses kan zijn, maar is een badkamer mét deur en zonder rottingsgeur dan echt zo veel gevraagd? 

Goed, jullie begrijpen dat ik voorlopig nog even thuis woon. En die Ikea-verlanglijst gebruik ik wel als zakdoek.

(bron)

Een kleine ode

Twee weken geleden liep ik hier nog te mopperen dat de ene na de andere vriendin ging emigreren. Nou was dat misschien een beetje overdreven, maar toch vertrekken er wel twee vriendinnetjes binnen een maand naar het buitenland. Super spannend en leuk voor hen, maar ehh... niet zo fijn voor mij. Please don't leave me?

Natuurlijk is het niet het einde van de vriendschap, dat snap ik ook wel. In Engeland en Zuid-Afrika hebben ze ook Whatsapp uitgevonden. En good old Skype niet te vergeten. Maar toch is het anders. Nooit meer zulke appjes van H. 'Zie ik nou op Instagram dat je de hele dag in bed dvd's ligt te kijken? Over een uurtje in de stad!'. Dus ja, dat ga ik missen. Daarom vandaag - omdat het kan - een kleine ode aan al mijn lieve vriendinnen.

(Bron afbeelding)

O zo lekkere blondies (het recept!)

Gisteren had ik weer eens zin om iets te bakken. Nou heb ik daar eigenlijk altijd zin in, maar 1) je wordt er zo dik van, 2) het kost toch altijd drie keer zo veel tijd als het recept aangeeft en 3) ik haat afwassen. Mijn cravings naar blondies waren gisteren echter ineens zo groot, dat ik al die bezwaren spontaan overboord gooide. Op zoek naar een recept!

Het perfecte recept kon ik alleen niet vinden. ('Voeg nu de kokos toe.' Iew bah nee, geen kokos. Dat verpest echt alles.) Dus besloot ik zelf creatief te doen en de verschillende recepten te combineren tot het perfecte recept (Oeh frambozen, dat is een goed idee!).

Het resultaat loog er niet om. En dat is een understatement. Serieus, dit is zo zo zooooo lekker. In de hoop dat jullie nou iedere week blondies voor mij gaan bakken, bij deze het recept.

Laat mij maar even

Soms heb ik een dag geen zin om gezellig en sociaal te doen.
Soms kan zelfs een brownie mij niet opvrolijken.

Soms wil ik alleen maar in joggingbroek op de bank heel seizoen van New Girl achter elkaar kijken.
Soms denk ik na over dingen, die ik eigenlijk liever wil vergeten.
Soms haat ik het dat ik derde werd voor dat ene appartement, dat ik echt heel graag wou hebben.

Soms eet ik een halve zak dropfruitduo's als avondeten.
Soms baal ik ervan dat de ene na de andere vriendin gaat emigreren.

Soms heb ik geen zin om vrolijke blogstukjes te typen.

En dat is prima.

Morgen weer een dag.

(bron afbeelding)

Plot twist

Uitgelezen: Man O Man

Het is inmiddels alweer even geleden, maar tijdens de #Boekenbloggersbrowniedate in Maastricht kocht ik Man O Man van Marcha van Groof. Stiekem wou ik die al een tijdje hebben en toen hij bij Dominicanen lag aangepezen als 'Maastrichtse chicklit', kon ik hem natuurlijk niet meer laten liggen. Overigens scheelde het ook niet veel of Marcha, die zelf uit Maastricht komt, was hem speciaal komen signeren. Dat ging helaas niet door, maar daar werd het boek niet minder leuk van. Want *SPOILER ALERT* wat is Man O Man fijn!

Ik moet even iets kwijt

In het eerste seizoen van New Girl sprak Jess ooit de wijze woorden: I find it fundamentally strange that you're not a dessert person. That's just weird and it freaks me out. Nou hield ik toch al enorm van New Girl, maar sinds die aflevering wil ik met Jess trouwen.* Ik kan er namelijk echt met mijn hoofd niet bij dat er mensen zijn die NIET voor toetjes leven.

Neem nou vorige week. We waren met zijn 6'en uit eten. En toen daar eindelijk het moment kwam waar ik de hele avond op had gewacht en de ober vroeg of we nog de kaart wouden zien voor een dessert, hoorde ik om mij heen maar liefst vijf keer nee.

VIJF KEER NEE.

Waarom ik met deze mensen omga? Tsja, dat vroeg ik me op dat moment ook af.**

Waarom zou je in hemelsnaam nee zeggen, als er dingen als New York Cheescake en Citroen Merenguetaartje op de kaart staan? Sorry, ik snap dat niet. Allemaal leuk en aardig zo'n voor- en hoofdgerecht, maar je werkt je er toch doorheen, zodat je op het einde kan genieten van die cheesecake. Of ben ik nou gek? (Waag het niet om nou keihard JAAAA te roepen bij de comments).

Hoe dan ook, ik zei wel ja en bestelde gewoon als enige een dessert. En dat merenguetaartje was me toch een partij lekker. Ha!

*Figuurlijk dan hè. Nou niet allemaal spontaan naar de winkel rennen voor een outfit voor de bruiloft. Cadeaus (een KitchenAid! ik herhaal: een KITCHENAID) opsturen mag natuurlijk wel.

**Grapje! Stiekem vind ik jullie kei leuk. Volgende week weer? Eet ik jullie toetjes wel op.

Hij flikt het gewoon weer

Dat Ed Sheeran belachelijk mooie nummers maakt, wisten we natuurlijk al. Het eerste album was al top (ik noem een The A Team, Drunk en Kiss Me), maar ook met zijn nieuwe album heeft hij het gewoon weer geflikt. En ik kan het weten, want ik heb X non-stop op repeat staan.

Het aller-aller-allermooiste nummer van X is zonder twijfel Thinking Out Loud. Romantischer dan dit wordt het niet (kunnen alle mannen hier even een voorbeeld aan nemen? Ja? Mooi). Dus, klik op play en zwijmel vrolijk mee.

When your legs don't work like they used to before

And I can't sweep you off of your feet

Will your mouth still remember the taste of my love?

Will your eyes still smile from your cheeks?

And darling I will be loving you 'til we're 70

And baby my heart could still fall as hard at 23

And I'm thinking 'bout how people fall in love in mysterious ways

Maybe just the touch of a hand

Well, me I fall in love with you every single day

And I just wanna tell you I am

So honey now

Take me into your loving arms

Kiss me under the light of a thousand stars

Place your head on my beating heart

I'm thinking out loud

That maybe we found love right where we are

Tag: Random question generator

"Wat ben je lekker veel aan het bloggen," werd al op Twitter opgemerkt. Tsja, met dit weer zit ik iedere avond tot laat met mijn laptop in de tuin en dat schrijft heerlijk. Daarnaast werd ik ook nog eens door Maaike getagd voor haar Random Question Generator tag. Hallo extra inspiratie!

Het idee van deze tag is heel simpel. Je laat de generator 25 vragen uitspugen en die beantwoord je. En zelfs met slechts één zo'n simpele regel, lukt het me niet om me eraan te houden. Ik heb me namelijk beperkt tot 14 vragen, omdat dit stukje anders langer zou worden dan mijn liefde voor Tony Chocolony (met noga!!!!!!!1!!) groot is.

If you could have one super power, what would it be?

Telt eten zonder er dik van te worden ook als superkracht?

What is your least favourite part of your day?

Dat is zonder twijfel opstaan. Ik ben nou eenmaal geen ochtendpersoon en mijn bed is mijn grootste vriend. Het fenomeen 'ochtendhumeur' is mij dan ook niet vreemd. Mijn vader zei ook niet voor niets ooit: "Je hoeft je echt geen zorgen te maken dat je voor altijd alleen blijft. Je moet alleen niet vóór 12.00 uur jongens gaan versieren."

Do you like to cook?

Daar kan ik kan ik kort in zijn: nee. Ik ben meer van het bakken (en het opeten natuurlijk).

Het kan soms raar lopen

Afgelopen vrijdag had ik een afscheidsborrel van Vriendin M., die samen met haar vriend naar Zuid-Afrika gaat emigreren. Ik ken M. van de middelbare school, maar in die zes jaar dat we bij elkaar in de klas zaten, gingen we eigenlijk nauwelijks met elkaar om. Ik zag M. afgelopen vrijdag zelfs voor het eerst sinds we vijf jaar geleden het gymnasium verlieten. Wat deed je dan in hemelsnaam op haar afscheidsfeestje? Nou, het kan soms raar lopen.

Een paar maanden geleden kreeg ik ineens een mailtje van M., met als onderwerpregel 'Beter laat dan nooit'. Via LinkedIn was ze op mijn blog terecht gekomen. En in het kader van scriptie-ontwijkend-gedrag (we zaten in hetzelfde schuitje) had ze mijn halve blog doorgelezen. En zo was ze erachter gekomen dat wij eigenlijk heel veel dingen gemeen hebben, zoals struggles met afstuderen, de Gilmore Girls DVD-box en onze voorliefde voor cupcakes.

Hoofd recht, kin op & ogen open

Je kunt, denk ik, veel van mij zeggen, maar niet dat ik bepaald fotogeniek ben. Ik weet ook niet waarom, maar zodra er een camera in de buurt is, verander ik spontaan in een overmatig knipperende zoutzak. Met als gevolg dat ik op 99 van 100 foto's met mijn ogen dicht en met opgetrokken schouders sta.

Om die reden was de foto hier rechtsboven al bijna twee jaar oud. In de tussentijd was er gewoon geen andere fatsoenlijke foto van mij gemaakt. (Nee, nou niet beginnen over een slecht zelfbeeld en gebrek aan zelfvertrouwen. Het is gewoon de waarheid. Ik heb geen Doutzen-genen). En dat terwijl ik ook al bijna twee jaar een ander kapsel heb. Ongeveer twee weken na het maken van deze foto, liet ik mijn haar namelijk in een schuine bob knippen. Lekker handig, maar niet heus.

Maar toen was daar ineens Aline, die aankondigde het land in te gaan om te gaan fotograferen. Of er misschien iemand bij haar op de foto wou. En laat ik nou al een tijdje haar blog volgen en denken: wauw, zij maakt echt toffe foto's. Misschien dat het haar zelfs lukt om mij mooi (lees: zonder zes onderkinnen) op de foto te krijgen...

Vorige week maandag haalde ik daarom Aline op van het station om foto's te gaan maken. En het was niet alleen heel leuk om haar te ontmoeten, maar ook super tof om een keer op de foto gezet te worden door een echte fotograaf. Ze gaf mij allerlei handige aanwijzingen ('Ehh.. je knippert telkens precies als ik een foto maak. Kun je even proberen om je ogen open te houden?') en maakte een stuk of 1000 foto's.

Ik hoopte dat er toch wel één goede tussen zou zitten. Maar toen ik gisterenavond de foto's van Aline opgestuurd kreeg, kreeg ik spontaan last van keuzestress. Ze heeft echt zulke gave foto's gemaakt! Ik heb als een ware Narcissus op mijn beeldscherm zitten kwijlen. En ik kan het dan ook niet laten om er hier een aantal te plaatsen.

Meer foto's na de klik!

Omdat het kan

Uitgelezen: Cirkels zijn alleen mooi als ze rond zijn - Yuki Kempees

Weer een heel ander boek dan de chicklits die ik meestal lees. Hoe ik er dan bij kwam om Cirkels zijn alleen mooi als ze rond zijn van Yuki Kempees te lezen? Tsja, dat is best een lang verhaal, maar het komt erop neer dat ik Yuki een paar maanden geleden heb ontmoet en het aan hem heb beloofd. En vervolgens kreeg ik een knuffel van hem, dus moest ik me natuurlijk wel aan mijn woord houden.

Brief voor de toekomst

Aan het einde van het eerste jaar van mijn opleiding moesten wij bij onze studieloopbaanbegeleider een brief inleveren. Een brief voor de toekomst, in een gesloten envelop en die begon met 'Vandaag heb ik mijn ABC diploma ontvangen'.

Jarenlang heb ik nooit meer aan die brief gedacht. Maar drie maal raden wat er afgelopen donderdag tijdens de diploma-uitreiking ineens weer opdook. Juist. En vervolgens mocht ik hem ook nog eens voor de hele zaal voorlezen. Maar aangezien ik daardoor toch al alle schaamte voorbij ben, dacht ik: dan kan ik hem ook wel op mijn blog pleuren. Inclusief commentaar van nu, want de toekomst voorspellen blijkt niet bepaald mijn sterkste punt.

Voor de zoveelste keer janken om TFIOS

Het is, geloof ik, inmiddels wel duidelijk dat ik nogal obsessed ben door The Fault In Our Stars, toch? Ik bedoel: ik heb het boek inmiddels drie keer gelezen, heb een stiekeme crush op Augustus Waters en spam heel Pinterest, Twitter en mijn blog vol met alle geweldige quotes uit het boek. Ik zit dan ook al maanden te wachten tot de film ein-de-lijk uitkomt. En het toen bleek dat hij hier pas een maand later uitkomt dan in de VS, was ik niet erg amused. Maar ja, wat doe je eraan? In plaats daarvan omcirkelde ik dan maar 10 juli in mijn agenda.

Maar toen was daar ineens een tweet van JT: 'Woensdag 2 juli Ladies Night met The Fault In Our Stars.' Drie maal raden waar Vriendin L. en ik afgelopen woensdag te vinden waren...

Ik wil alleen maar alles en ik wil het nu

Jongens, ik heb weer eens een probleem. Ik begin namelijk een patroon in mijn leven te ontdekken. Nou zitten er natuurlijk wel meer patronen in mijn leven - iets met gelukkig worden van chocola en spontaan ieder voorgenomen koopverbod overboord gooien zodra de uitverkoop begint - maar tot nu toe leden daar alleen mijn weegschaal en bankrekening onder. Nu begin ik echter in te zien dat ik ook lijd onder mezelf.

Jeez, Iels, dat klinkt wel heel dramatisch. Oké, oké, misschien dat ik het iets overdrijf, maar het is wel een serieus iets. Het punt is namelijk dat... dat... (oh, god, ik ga nu zo oppervlakkig klinken) dat ik nooit tevreden ben. Ik kan nog zoveel hebben, en toch wil ik altijd meer. Ik wil nou eenmaal alles. En ik wil het nu.

Uitgelezen: Half zwart (+Fantastic Summer ebook actie)

Afgelopen week kreeg ik een mailtje van Uitgeverij Moon, met daarin de aankondiging van hun Fantastic Summer ebook actie en daarbij het ebook van Half Zwart van Sally Green. Voor wie Half Zwart nog niet kent, het is een Young Adult over heksen en dus niet bepaald het type boek dat ik vaker lees en dat je eerder voorbij zag komen op mijn blog. Ik had echter al wel heel veel enthousiaste verhalen over dit boek gehoord en aangezien ik hem kreeg (je blijft toch een Hollander hè ;), besloot ik dat voor alles een eerste keer moet zijn. 

Om in je oren te knopen... (5)

#Boekenbloggersbrowniedate

Na eerdere (bijzonder succesvolle, al zeggen Audrey, Lilian en ik het zelf) #boekenbloggerbrowniedate edities in Den Bosch en Breda, was het nu tijd voor Maastricht. En als je 3 bloggers, met een gezamenlijke liefde voor boeken en brownies daar loslaat, krijg je dus dit:

Hallo Dominicanen, ik heb je gemist!

Mijn (idiote/slapen is voor watjes!) week

Soms heb je zo'n week waarin je een meet & greet hebt met super leuke auteurs (Elsbeth Witt en Lisette Jonkman!).

Soms heb je zo'n week waarin je je scriptie mag presenteren en verdedigen.

Soms heb je zo'n week waarin je te horen krijgt dat je geslaagd bent voor je HBO met een 8,4.

Soms heb je zo'n week waarin je je eerste baan aangeboden krijgt (een echte! eentje voor grote mensen!).

Soms heb je zo'n week waarin je allerlei dingen voor een bruiloft moet voorbereiden.

Soms heb je zo'n week waarin je zus trouwt.

Soms... Nee, eigenlijk heb je die weken helemaal niet soms. Zulke weken zijn bijzonder zeldzaam. Eerder once in a lifetime... Maar in mijn geval vonden ze allemaal even in één week plaats. Dit was mijn week.

Uitgelezen: Verslingerd

Zijn jullie ook zo blij dat ik mijn scriptie af heb en dus weer lekker veel tijd heb om te lezen? Ik in ieder geval wel. En toevallig zijn er de afgelopen tijd ook behoorlijk veel toffe boeken uitgekomen. Een nieuwe Elsbeth Witt, een nieuwe Chantal van Gastel, een nieuwe Rachel Gibson... Ik heb het er maar druk mee. Maar mij hoor je me niet klagen hoor. Ik sloot me dan ook met liefde en plezier even af van de buitenwereld, zodat ik me op Verslingerd van Lisette Jonkman kon storten. Want een vervolg op Verkikkerd kan toch alleen maar geweldig zijn?

Stom! #4

-  Dat het leven niet altijd regenbogen, glitters en eenhoorns is.  -  Moeten wachten op het telefoontje met de mededeling of ik wel of niet mijn scriptie mag komen verdedigen.  -  *Ding dong* "Wegens herstel-werkzaamheden rijden er momenteel geen treinen tussen Utrecht en Den Bosch.  -  Dat ik tegenwoordig ook sushi lust. #daargaatmijngeld  -  Mensen die zeggen: "Je hoeft toch geen föhn mee op vakantie te nemen? Het is daar zo warm, dan droogt je haar vanzelf." Ja, maar, nee. GEWOON NEE.  -

(Bron afbeelding)

Om in je oren te knopen... (4)

Uitgelezen: Dubbelspel

Een nieuw boek dat is voortgekomen uit de Chicklit Schrijfwedstrijd? Die moest ik natuurlijk lezen! En aangezien ik toch Verslingerd van Lisette Jonkman vooruit ging bestellen bij mijn grote vriend Bol, kon ik - onder het motto van geen verzendkosten - net zo goed ook gelijk Dubbelspel van Eline Stiekema mee laten komen. Dat ik nog ongeveer 50 ongelezen boeken in mijn kast heb staan, vergat ik voor het gemak even en begon gelijk in Dubbelspel toen hij op de deurmat viel...

Alternatief voorwoord

Geachte lezer,

Graag wil ik beginnen met het grootste cliché der voorwoorden: bedankt voor uw interesse in mijn scriptie. Jarenlang heb ik een hekel gehad aan clichés en heel hard geprobeerd om er zelf vooral geen te zijn. Het afgelopen jaar ben ik er echter achter gekomen dat clichés niet voor niets clichés zijn. Ze bestaan. En eigenlijk ben ik zelf gewoon één groot wandelend cliché. Daarom kan ik het ook niet laten om dit voorwoord vol met clichés te proppen.

Alles wat ze zeggen over afstuderen klopt. Ja, soms wou ik mijn scriptie het liefst uit het raam gooien. Ja, van afstuderen ga je spontaan meer drinken (zowel koffie als wijn). Ja, scriptie ontwijkend gedrag is echt een ding en ik ben er bijzonder goed in. Ja, door afstuderen krijg je spontaan de bibbers, omdat je je ineens beseft dat straks de rest van je leven begint. Maar ook ja, als hij dan eindelijk af is, kun je stiekem best een beetje trots zijn op je scriptie.

Gelukkig hebben we de foto's nog

Jongens, jongens, jongens, wat een avond. Ownee - wacht - dat moet met meer dramatisch effect.

WAT. EEN. AVOND.

Zo, dat is beter. Gisterenavond was namelijk niet zomaar een gewone doordeweekse zaterdagavond. Want nadat Schoonbroer T. ongeveer een jaar geleden voor haar op zijn knieën ging, gaan ze binnenkort elkaar dan echt het ja-woord geven. En dat konden wij natuurlijk niet zomaar voorbij laten gaan.

Samen met S. haar beste vriendinnen, S. en D. (lekker handig, al diezelfde voorletters), hebben Zusje D. en ik maanden in het geheim plannetjes gesmeed en gisteren was het zo ver: de vrijgezellenparty! Nu zou ik daar in principe heel veel over kunnen vertellen, maar eerlijk gezegd ben ik een beetje moe en heb ik last van een zeurderig hoofdpijntje (hoe zou dat nou komen?). Anyhow, geen ellenlang verhaal dus. Zijn de foto's ook goed?

Yes, eindelijk heb ik een keer een excuus om een #OOTD op mijn blog te pleuren!
(Stiekem is dit ook gewoon een verkapte plog. Alleen heb ik niet overal foto's van, aangezien ik zo'n type ben, dat niet altijd door heeft dat je beter niet je vinger voor de lens kunt houden.)

Om in je oren te knopen... (3)

― Cecily von Ziegesar, I Like it Like That

Snotventje

*Ding dong* Argh, ik ben net boven, kan ik weer naar beneden. Sjok sjok, de trap af. Terwijl ik naar de deur loop, zie ik al dat het verspilde moeite is. Iemand in een glimmend wit windjack. Twee opties: of het is die bemoeial van een buurvrouw met een of ander onzinverhaal, of het is een student op zoek naar donateurs voor een fantastisch goed doel waar hij zelf waarschijnlijk nog nooit een euro aan heeft gegeven. Ik doe de deur open. Het blijkt de laatste. Een gastje met formulieren in zijn hand en op zijn jas het logo van Cordaid Memisa.

"Goedenavond, bent u de hoofdbewoner van dit huis?" begint hij. Ik denk aan mijn moeder, die gewoon op de bank zit, maar 9 van de 10 keer de bel niet hoort. Ik zal haar de moeite besparen, want ik weet hoe zij over dit soort donateurwervers denkt. Precies hetzelfde als ik namelijk. Overigens ben ik echt niet anti goede doelen. Ik ben juist al jaren donateur van het KWF. Maar daar heb ik destijds goed over nagedacht. Ik zit er niet op te wachten om overbluft te worden door iemand die net de cursus Nietsvermoedende-mensen-geld-aftroggelen heeft gehad.

"Ik vroeg of u de hoofdbewoner bent." Ik schrik op uit mijn gedachten.

"Ja," flap ik eruit, "dat ben ik." Het ventje knippert met zijn ogen. Ik zie dat dit niet bepaald het antwoord was waar hij op gerekend had. No way dat dit huis van jou is, gaat er waarschijnlijk door zijn hoofd. Op zich een logische gedachte, aangezien het huis net even iets te groot om van je stufi te kunnen bekostigen, maar toch irriteert het me. Wie denkt dat snotventje wel niet dat hij is? Waarom zou het niet gewoon mijn huis kunnen zijn? Girlpower, #YesAllWomen en nog meer feministische shit! Ik kan er toch niets aan doen dat hij amper uit de luiers is. Ouder dan 22 is hij echt niet. Tsss.... 

O, wacht. Ik ben zelf ook 22. Laat maar.

Even mijn moeder vragen of ik mijn zakgeld deze maand misschien iets eerder mag, want ik heb al mijn geld weer eens uitgeven aan Pokémonkaarten.